KLINICZNA HETEROGENNOŚĆ ŁUSZCZYCY ZWYCZAJNEJ I JEJ FENOTYPOWA KLASYFIKACJA

Clinical heterogeneity of psoriasis vulgaris and its phenotype classification

Olbrzymi postęp badań nad patogenezą łuszczycy znacznie przybliżył perspektywę poznania przyczyny tej częstej dermatozy. Znaczącym utrudnieniem prowadzonych badań zmierzających do pełnego poznania patomechanizmów łuszczycy jest kliniczna heterogenność tej choroby. Coraz pilniejszą potrzebą staje się zatem ujednolicony podział łuszczycy pozwalający na właściwą stratyfikację pacjentów kwalifikowanych do immunogenetycznych i klinicznych badań.
Fenotypowa klasyfikacja łuszczycy opracowana przez Międzynarodowe Konsylium Łuszczycowe (International Psoriasis Council – IPC) stanowi propozycję klinicznego podziału choroby, przydatnego zarówno dla lekarzy praktyków, jak i badaczy patogenezy tej częstej dermatozy.

WSPÓŁCZESNE ASPEKTY LECZENIA ŁUSZCZYCY METOTREKSATEM
Contemporary aspects of psoriasis treatment with methotrexate

Mimo wprowadzenia w ostatnich latach nowych metod leczenia łuszczycy, metotreksat pozostaje najczęściej i najdłużej stosowanym środkiem w terapii ciężkich postaci tej częstej choroby skóry. Skuteczność metotreksatu, szczególnie w łuszczycy z towarzyszącym zapaleniem stawów, jego znaczenie, co wykazały wyniki najnowszych badań, w zmniejszaniu ryzyka chorób sercowo-naczyniowych u chorych na łuszczycę, a także korzystny dla pacjenta profil farmakoekonomiczny wpływają na ugruntowaną pozycję tego leku wśród metod leczenia łuszczycy.
W pracy przedstawiono najnowsze dane dotyczące mechanizmów działania metotreksatu i kwasu foliowego, aktualne poglądy dotyczące toksyczności metotreksatu i sposoby jej monitorowania oraz znaczenie terapii metotreksatem w profilaktyce chorób sercowo¬ naczyniowych.

ZASTOSOWANIE DOUSTNEJ IZOTRETINOINY W LECZENIU SCHORZEŃ ZWIĄZANYCH Z NADMIERNYM ŁOJOTOKIEM I DERMATOZ Z ZABURZENIAMI ROGOWACENIA
The use of oral isotretinoin in the treatment of diseases associated with excessive seborrhea and disorders of keratinization
Streszczenie
Retinoidy to grupa syntetycznych i naturalnych analogów witaminy A. Izotretinoina, acytretina i etretinat różnią się pod względem farmakokinetyki, profilu toksyczności oraz zastosowania klinicznego. Izotretinoina doustna jest uważana za „złoty standard” w leczeniu ciężkich nawracających postaci trądziku pospolitego (postać guzkowo-torbielowata, trądzik ropowiczy, trądzik skupiony, trądzik piorunujący). Izotretinoina wpływa na wszystkie elementy patogenetyczne trądziku, zmniejsza wydzielanie łoju, obniża liczbę Propionibacterium acnes na skórze; wykazuje działanie przeciwzaskórnikowe, przeciwzapalne, immunomodulujące; wpływa na proliferację i różnicowanie komórek. Wykazano, że doustna izotretinoina jest także skuteczna w leczeniu: łuszczycy, liszaja płaskiego, trądziku różowatego, hidradenitis suppurativa i rybiej łuski. Poniższy artykuł podsumowuje status doustnej izotretinoiny w praktyce klinicznej, prezentując zarówno aktualne wytyczne, jak i inne (pozastandardowe) wskazania do stosowania leku.

OBRZĘK Z POWODU ODKŁADANIA TŁUSZCZU W TKANCE PODSKÓRNEJ (LIPOEDEMA): OD KLINIKI DO LECZENIA. PRZEGLĄD LITERATURY
Tłumaczenie artykułu:
Lipoedema: from clinical presentation to therapy. A review of the literature

Lipoedema jest niezbyt często rozpoznawanym schorzeniem występującym u kobiet. Charakteryzuje się obustronnym pogrubieniem kończyn dolnych, czego powodem jest nieprawidłowe odkładanie się tłuszczu w tkance podskórnej z towarzyszącym zwykle łagodnym obrzękiem. Występuje duża zmienność w nasileniu objawów w przebiegu tej choroby. Rozpoznanie powinno być postawione jak najwcześniej, aby zapobiegać komplikacjom schorzenia, w tym postępującej dysfunkcji ruchowej i kosmetycznej. W artykule omówiono objawy kliniczne, patogenezę, leczenie oraz dodatkowe wskazówki terapeutyczne w celu optymalizacji opieki nad pacjentkami z tą chorobą.

Komentarz: prof. dr hab. n. med. Zygmunt Adamski

ŁUSZCZYCA SKÓRY OWŁOSIONEJ GŁOWY: EUROPEJSKI KONSENSUS DOTYCZĄCY STOPNIA CIĘŻKOŚCI I ALGORYTMU LECZENIA
Tłumaczenie artykułu:
Scalp psoriasis: European consensus on grading and treatment algorithm

Skóra owłosiona głowy jest okolicą często zajmowaną przez zmiany łuszczycowe, co dla wielu pacjentów jest największym problemem związanym z tym schorzeniem. Może to wynikać nie tylko z objawów choroby: złuszczania i świądu oraz zażenowania spowodowanego kosmetycznym wyglądem zmian w przebiegu łuszczycy skóry owłosionej głowy, ale także z trudności w aplikacji preparatów miejscowych. Również bliskość wrażliwej skóry twarzy ogranicza zastosowanie potencjalnie drażniących środków miejscowych. Pomimo tego w wytycznych dotyczących leczenia łuszczycy często pomijane są specyficzne aspekty związane z terapią zmian w obrębie skóry owłosionej. W artykule podsumowano dyskusje, które miały miejsce w czasie międzynarodowej konferencji ekspertów w Genewie w Szwajcarii w marcu 2008 roku. Celem spotkania był przegląd dostępnych metod terapii łuszczycy skóry owłosionej głowy z uwzględnieniem ich skuteczności, bezpieczeństwa, wygody i wynikającej z tego współpracy pacjentów w procesie leczenia. Ponadto określono definicję łagodnej, średnio nasilonej i ciężkiej postaci łuszczycy skóry owłosionej głowy. W publikacji zaprezentowano algorytm terapeutyczny rekomendowany dla pacjentów każdej z tych kategorii. Uwzględnia znaczenie zarówno silnych miejscowych kortykosteroidów, pochodnych witaminy D3, preparatów z kwasem salicylowym oraz foto- i chemioterapii, jak również leczenia ogólnego, w tym nowszych leków biologicznych u pacjentów z rozległą łuszczycą i zajęciem skóry owłosionej. Dane uzyskane z badań klinicznych wskazują, że silne miejscowe kortykosteroidy w postaciach, które krótko pozostają na skórze są najbardziej odpowiednie w leczeniu łuszczycy skóry owłosionej głowy.

Komentarz: prof. dr hab. n. med. Franciszek Seneczko

DOŚWIADCZENIA WŁASNE W LASEROWYM USUWANIU TATUAŻY
Personal report of laser tattoo removal

Od wielu lat poszukuje się skutecznej metody usuwania niechcianych tatuaży. Dotychczasowe sposoby leczenia, poza chirurgicznym usunięciem obszaru tkanki pokrytej tatuażem, nie przyniosły zadawalających efektów. Rozwój techniki laserowej w ciągu ostatnich dziesięciu lat stwarza nowe możliwości. Obecnie w dziedzinie tej do usuwania tatuaży stosuje się dwie metody laserowe. Pierwsza wykorzystuje lasery powodujące ablację tkanki, druga lasery nieablacyjne, pracujące w systemie Q-Switch.
Prezentowany artykuł przedstawia własne doświadczenia w usuwaniu tatuaży w grupie 77 pacjentów za pomocą lasera Q-Switch Nd-Yag o podwójnej długości fali 1064 nm i 532 nm. Fizyczny mechanizm usuwania tatuaży polega na reakcji tuszu na światło laserowe, które powoduje jego mechaniczne zniszczenie. Zastosowanie bardzo krótkiego impulsu powoduje mechaniczne uszkodzenie barwnika tatuażu, bez efektu termicznego. Zabieg niesie za sobą bardzo małe ryzyko powikłań, tekstura skóry nie ulega zmianie. Energia fali emitowana przez lasery Nd-Yag jest dobrze absorbowana przez barwniki ciemny i czerwony, dlatego najłatwiej usuwa się tatuaże w takich kolorach. Efekt zabiegu zależny jest również od głębokości, na jaką został wprowadzony barwnik. Tatuaże wykonane metodą cieni są łatwe do usunięcia. Największy problem w usuwaniu stanowią wielokolorowe tatuaże profesjonalne, zajmujące duży obszar skóry. Usunięcie tatuażu wymaga przeprowadzenia kilku zabiegów, a ich liczba, odstępy pomiędzy nimi oraz uzyskany efekt zależą od wielu czynników. Wyniki własne.

KĘPKI ŻÓŁTE RZEKOME
Pseudoxanthoma elasticum (PXE)
Opis przypadku

Pseudoxanthoma elasticum (PXE) jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie w sposób autosomalny recesywny, którego przyczyną są mutacje w genie ABCC6 (kodującym przezbłonowy transporter, ulegający ekspresji w wątrobie i nerkach). Zgodnie z najnowszymi koncepcjami etiopatogenezy PXE jest uważane za zaburzenie o charakterze metabolicznym.  Charakteryzuje się postępującym zwapnieniem i pofragmentowaniem włókien sprężystych w obrębie skóry, gałek ocznych i układu sercowo-naczyniowego. Choroba ma charakter postępujący, rokowanie zależy od stopnia zajęcia narządów wewnętrznych. Ważna jest prewencja i wczesne wykrywanie zaburzeń ze strony narządu wzroku i układu sercowo-naczyniowego.