Budowa zewnętrzna komórek bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych – odniesienia fizjologiczne i kliniczne. Cześć I: Ściana komórkowa
Franciszek Seneczko
The external structure of the cells of Gram-positive and Gram-negative bacteria – physiological and clinical reference. Part I: The cell wall
Mięczak zakaźny – objawy kliniczne i możliwości terapeutyczne
Karolina Kowalczyk, Dorota Krasowska
Molluscum contagiosum – clinical symptoms and therapeutic methods
Kwas pirogronowy i azelainowy w miejscowej terapii dermatologicznej
Agnieszka Staniewska, Jan Błaszczyk
Pyruvic and azelaic acids in local dermatological treatment
Higiena i dezynfekcja w gabinecie dermatologicznym i klinice medycyny estetycznej
Agata Jabłońska-Trypuć
Hygiene and disinfection in dermatological consulting room and in the clinic of aesthetic medicine
Porokeratoza (rogowacenie kanalikowe) – współczesne koncepcje
P. Sertznig, V. von Felbert, M. Megahed
Porokeratosis: present concepts
Zespół Nethertona – kiedy wziąć pod uwagę w rozpoznaniu różnicowym? Opis przypadku
Ewa Wojdała, Anna Wąsowicz, Mirosława Rudnicka
Netherton’s syndrome – when considered in the differential diagnosis? Case report
Łojotokowe zapalenie brzegów powiek. Opis przypadku i przegląd literatury
Piotr Brzeziński, Anca Chiriac
Seborrheic blepharitis. Case report and literature review
Sprawozdanie z 10. Jubileuszowa Akademia Dermatologii i Alergologii Słupsk-Ustka 6-9.02.2014 r.
Aleksandra Wilkowska
Dermatologia dziecięca – pytania i odpowiedzi
Mirosława Kuchciak-Brancewicz
Kilka uwag o odpowiedzialności cywilnej lekarzy
Andrzej Jakubiec
Warto przeczytać
Regulamin publikowania prac w dwumiesięczniku „Dermatologia Praktyczna”
Program edukacyjny – Dermatologia Praktyczna
Budowa zewnętrzna komórek bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych – odniesienia fizjologiczne i kliniczne. Cześć I: Ściana komórkowa
The external structure of the cells of Gram-positive and Gram-negative bacteria – physiological and clinical reference. Part I: The cell wall
Franciszek Seneczko
Streszczenie:
Bakterie jako mikroorganizmy prokariotyczne nie zawierają wykształconych organelli wewnątrzkomórkowych. Istotne znaczenie odgrywa budowa i funkcja ściany komórkowej. Jej głównym elementem strukturalnym jest peptydoglikan. Budowa ściany komórkowej wpływa na kształt komórki bakteryjnej, zdolność bakterii do ruchu oraz do zdobywania i przyswajania składników odżywczych. Struktura ściany komórkowej jest złożona, choć niejednorodna. Te różnice stanowią podstawę do podziału bakterii na dwie główne grupy – bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne. Różnicują również procesy fizjologiczne, między innymi wrażliwość na leki obu wymienionych grup bakterii.
Słowa kluczowe: bakterie, budowa, ściana komórkowa, peptydoglikan
Mięczak zakaźny – objawy kliniczne i możliwości terapeutyczne
Molluscum contagiosum – clinical symptoms and therapeutic methods
Karolina Kowalczyk, Dorota Krasowska
Streszczenie:
Mięczak zakaźny (molluscum contagiosum) jest wirusową chorobą skóry wywoływaną przez DNA pokswirusa. Choroba zazwyczaj dotyczy małych dzieci lub młodych dorosłych. Do zakażenia dochodzi na drodze autoinokulacji, kontaktu bezpośredniego lub pośredniego za pomocą przedmiotów wspólnego użytku. Mięczak zakaźny jest również zaliczany do chorób przenoszonych drogą płciową. Zakażenia mięczakiem zakaźnym spotykane są na całym świecie, jednak częściej występuje w klimacie tropikalnym. Właściwe rozpoznanie opiera się na charakterystycznym obrazie klinicznym, gdzie charakterystyczne perłowo-różowe grudki z pępkowatym zagłębieniem w części centralnej pojawiają się na skórze lub błonach śluzowych. Wykwity chorobowe najczęściej obserwuje się w obrębie twarzy, tułowia, pachwin, pach oraz narządów płciowych. Przebieg zakażenia zależy od wydolności układu immunologicznego. Możliwe jest samowyleczenie. Nasilony przebieg infekcji stwierdza się u pacjentów z niedoborami odporności, np. zakażonych wirusem HIV. Sposób leczenia powinien być dobrany do wieku pacjenta, wydolności układu odpornościowego, liczby i lokalizacji zmian skórnych, a także możliwości finansowych. Istnieje wiele sposobów leczenia, m.in. metody fizyczne, takie jak: krioterapia, laserochirurgia, leki immunomodulujące lub leki stosowane ogólnie.
Słowa kluczowe: mięczak zakaźny, pokswirus, metody terapeutyczne
Kwas pirogronowy i azelainowy w miejscowej terapii dermatologicznej
Pyruvic and azelaic acids in local dermatological treatment
Agnieszka Staniewska, Jan Błaszczyk
Streszczenie:
Schorzenia związane z nadmiernym łojotokiem stanowią istotny problem dermatologiczny. W terapii trądziku zwyczajnego, trądziku różowatego, okołoustnego zapalenia skóry, nasilonego łojotoku, łojotokowego zapalenia skóry stosowane są m.in. kwas pirogronowy i kwas azelainowy. Oba kwasy przeciwdziałają również powstawaniu przebarwień i hamują procesy prowadzące do starzenia się skóry. W artykule omówiono właściwości i zastosowanie obu kwasów oraz zwrócono uwagę na wzajemnie uzupełniające się i addytywne właściwości działania niskich stężeń kwasu pirogronowego i azelainowego stosowanych w terapii chorób łojotokowych oraz w pielęgnacji skóry. Połączenie działania niskich stężeń kwasu pirogronowego i azelainowego w codziennej aplikacji powoduje optymalizację efektów terapii przy jednoczesnym zmniejszeniu ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.
Słowa kluczowe: trądzik zwykły, trądzik różowaty, łojotokowe zapalenie skóry, łojotok, fotostarzenie, przebarwienia, kwas azelainowy, kwas pirogronowy, współdziałanie, terapia złożona
Higiena i dezynfekcja w gabinecie dermatologicznym i klinice medycyny estetycznej
Hygiene and disinfection in dermatological consulting room and in the clinic of aesthetic medicine
Agata Jabłońska-Trypuć
Streszczenie:
W klinikach medycyny estetycznej i gabinetach dermatologicznych konieczne jest opracowanie i wdrożenie zasad higieny, dezynfekcji i sterylizacji. Jakość wykonywanych procedur dekontaminacji ma wpływ na liczbę zakażeń, dlatego ważne jest rygorystyczne przestrzeganie zasad dotyczących higieny i dezynfekcji rąk, powierzchni oraz narzędzi stosowanych w gabinecie. Wszystkie stosowane w danej placówce środki dezynfekcyjne muszą spełniać wymagania stawiane preparatom przeznaczonym do użytku medycznego i być dopuszczone do obrotu w Polsce. Podstawowym środkiem zapobiegającym zakażeniom w placówkach ochrony zdrowia jest higiena rąk personelu. Prawidłowe wykonywanie wszystkich procedur higieny i dezynfekcji rąk jest warunkiem przerwania transmisji zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych. Kontaminacja rąk może nastąpić przez kontakt z pacjentem, ale również przez dotykanie skażonych powierzchni. Dlatego wszystkie powierzchnie w gabinecie muszą być regularnie myte i dezynfekowane. Wybór środka do dezynfekcji określonej powierzchni ułatwia znacznie podział powierzchni w gabinecie na: małe, duże, wrażliwe i odporne na działanie alkoholi. Wszystkie powierzchnie muszą być czyste zarówno wizualnie, jak i pod względem mikrobiologicznym. Procedury mycia, dezynfekcji i sterylizacji są również określone dla narzędzi i sprzętów znajdujących się w gabinecie. Bezwzględnie wszystkie narzędzia, które przerywają ciągłość tkanek, muszą być sterylne, a najlepiej jednorazowe. Tylko właściwe stosowanie procedur higieny i dezynfekcji oraz sterylizacji jest warunkiem bezpiecznej pracy w gabinecie oraz klinice medycyny estetycznej.
Słowa kluczowe: dezynfekcja, sterylizacja, higiena, bakterie, wirusy, grzyby
Porokeratoza (rogowacenie kanalikowe) – współczesne koncepcje
Porokeratosis: present concepts
P. Sertznig, V. von Felbert, M. Megahed
Streszczenie:
Porokeratoza stanowi grupę zaburzeń rogowacenia naskórka, która pod względem histopatologicznym charakteryzuje się obecnością wgłobienia parakeratotycznej warstwy rogowej w naskórek (tzw. cornoid lamella), które tworzy kolumnę ciasno ułożonych komórek parakeratotycznych. Etiologia porokeratozy jest wciąż niejasna. Niniejszy przegląd podsumowuje obecnie dostępne dane na temat patofi zjologii tego schorzenia i omawia kliniczne odmiany oraz aktualnie dostępne metody leczenia.
Zespół Nethertona – kiedy wziąć pod uwagę w rozpoznaniu różnicowym? Opis przypadku
Ewa Wojdała, Anna Wąsowicz, Mirosława Rudnicka
Netherton’s syndrome – when considered in the differential diagnosis? Case report
Streszczenie:
Zespół Nethertona jest genodermatozą, z triadą charakterystycznych objawów: erytrodermią, nieprawidłowościami w budowie włosów i skłonnością do atopii. Jest dziedziczony autosomalnie recesywnie, częściej opisywany u dziewczynek. Może wyrażać się różnym nasileniem genotypowym i fenotypowym. W artykule przedstawiamy przypadek chłopca z zespołem Nethertona hospitalizowanego w Oddziale Dermatologii i Alergologii Samodzielnego Publicznego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego, u którego prawidłowa diagnoza została postawiona w 16. roku życia. Schorzenie należy do wrodzonych zespołów rybiołuskowatych, które różnią się ciężkością objawów i przebiegiem klinicznym. Celem pracy jest wykazanie, że w przypadkach z ciężkim przebiegiem atopowego zapalenia skóry, astmą oskrzelową i morfologicznie „nietypowymi” zmianami skórnymi zawsze należy weryfikować rozpoznanie na podstawie całości obrazu choroby. W ustalaniu rozpoznania należy brać pod uwagę objawy skórne i wyniki badań dodatkowych. W uzasadnionych przypadkach powinno się wykonać badanie histopatologiczne. W przypadku zespołu Nethertona prawidłowo postawione rozpoznanie ma wpływ na podejmowane decyzje terapeutyczne. Niektóre leki obecnie stosowane w leczeniu atopowego zapalenia skóry w tym przypadku mogą prowadzić do ich toksycznego stężenia w organizmie.
Słowa kluczowe: genodermatoza, erytrodermia, ichthyosis linearis circumfl exa, trichorrhexis invaginata, atopia, leczenie
Łojotokowe zapalenie brzegów powiek. Opis przypadku i przegląd literatury
Piotr Brzeziński, Anca Chiriac
Seborrheic blepharitis. Case report and literature review
Streszczenie:
Łojotokowe zapalenie brzegów powiek (seborrheic blepharitis – SB) jest przewlekłym zapaleniem brzegów powiek, które może negatywnie wpływać na funkcję powiek. Wynika to z czynników immunologicznych i jest często związane z łojotokowym zapaleniem skóry głowy, łojotokowym zapaleniem skóry twarzy i trądzikiem różowatym. Żółtawe, tłuste strupy związane z porannym zaostrzeniem zmian, kłuciem i pieczeniem są typowymi objawami klinicznymi, które mogą być kontrolowane za pomocą odpowiedniej higieny. W artykule przedstawiono przypadek SB u 9-letniej dziewczynki z rocznym wywiadem, leczonej bez efektu różnymi lekami (antybiotyki doustne i miejscowe, steroidy). Pacjentka z pełnym sukcesem zareagowała na doustny itrakonazol.
Dermatologia dziecięca – pytania i odpowiedzi
Mirosława Kuchciak-Brancewicz
Streszczenie:
Liszajec zakaźny jest jednym z bardziej powszechnych schorzeń ropnych u dzieci. To choroba zakaźna o etiologii gronkowcowo-paciorkowcowej. Występuje w odmianie pęcherzowej i niepęcherzowej na drodze zakażenia wewnątrz- i zewnątrzpochodnego. W większości przypadków przebiega łagodnie. Istnieją przypadki, w których liszajec zakaźny może być nawrotowy. Słońce wywiera dobroczynny wpływ na organizm ludzki. Ma też swoje niekorzystne działania. Jednym z nich jest oparzenie słoneczne. I choć mamy wyedukowane społeczeństwo na temat ochrony przeciwsłonecznej, zwłaszcza niemowląt i małych dzieci, to jednak zdarzyć się może poparzenie słoneczne u niemowlęcia i musimy wiedzieć, co wtedy robić. Łuszczyca jest jedną z najczęstszych chorób skóry cechującą się przewlekłym i nawrotowym przebiegiem. Jej rozpowszechnienie wzrasta z wiekiem. Nie jest wcale rzadka u dzieci. Ze względu na odrębności morfologiczne i czynnościowe w poszczególnych okresach rozwojowych dzieci może stanowić problem terapeutyczny i wydłużać czas leczenia. Wśród znamion naskórkowych szczególne miejsce zajmuje zapalne linijne brodawkowate znamię naskórkowe (ILVEN). Może nasilać się i znikać. Stanowi często problem terapeutyczny, zwłaszcza wtedy, gdy mamy do czynienia z małym pacjentem.
Słowa kluczowe: liszajec zakaźny, oparzenie słoneczne, łuszczyca, ILVEN, dzieci
