Jakub Behrendt¹, Magdalena Kwiatkowska-Gruca¹, Dominika Wiśniewska-Ulfik¹, Karmen Czernia-Pokrywka², Aleksandra Włodarczyk³, Łukasz Sędek⁴, Urszula Godula-Stuglik¹

 

¹ Klinika Intensywnej Terapii i Patologii Noworodka Katedry Pediatrii w Zabrzu, SUM w Katowicach

² Gliwickie Centrum Medyczne, Oddział Pediatrii z Pododdziałem Intensywnej Terapii dla Dzieci

³ Oddział Noworodków Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Bielsku-Białej

⁴ Pracownia Immunologii SP Szpitala Klinicznego Nr 1 w Zabrzu SUM w Katowicach

Kierownik Kliniki i Katedry: prof. dr hab. n. med. Urszula Godula-Stuglik

 

Streszczenie

 

Wstęp: U wcześniaków nie poznano dobrze zależności między występowaniem zakażeń, czynników ryzyka perinatalnego a zmianami ilościowymi limfocytów TCRab i TCRgd.

Ce pracy: Ocena ilościowa tych limfocytów u wcześniaków z uwzględnieniem płci, masy ciała, wieku ciążowego, stanu po urodzeniu i wystąpienia wczesnych zakażeń.

Materiał i metody: U 50 wcześniaków ze średnim wiekiem ciążowym 32 tygodnie, w tym 27 z zakażeniem wczesnym (sepsa – 15 i zapalenie płuc – 12) i 23 bez zakażeń, we krwi żylnej oceniono odsetek i liczbę TCRab i TCRgd w cytometrze przepływowym FACScan z użyciem przeciwciał monoklonalnych Becton Dickinson.

Wyniki: U wcześniaków z zakażeniem stwierdzono istotnie statystycznie wyższy średni odsetek TCRgd niż u wcześniaków bez zakażeń. U wcześniaków z zaburzeniami ze strony przewodu pokarmowego wykazano istotnie wyższy średni odsetek tych komórek niż u wcześniaków bez objawów brzusznych. Niedotlenienie okołoporodowe wcześniaka wpływało na zwiększenie odsetka TCRab. Wykazano dodatnią korelację między urodzeniową masą ciała (u.m.c.) a odsetkiem TCRab oraz ujemną korelację między u.m.c. a liczbą TCRgd u ogółu badanych, dodatnią między wiekiem ciążowym a odsetkiem TCRab u wcześniaków z zakażeniem, ujemną korelację między wiekiem ciążowym a liczbą TCRgd w obu grupach. Wnioski: 1. U wcześniaków wczesne zakażenia, niezależnie od ich rodzaju, sprzyjają zwiększeniu odsetka TCRgd, a niedotlenienie okołoporodowe – odsetka TCRab. 2. Odsetek TCRab oraz liczba TCRgd wykazują zależność od urodzeniowej masy ciała i wieku ciążowego chorych wcześniaków. 3. Zwiększenie odsetka TCRgd u wcześniaków z zaburzeniami ze strony przewodu pokarmowego może świadczyć o istotnej roli tych limfocytów w rozwoju objawów brzusznych.

Słowa kluczowe: wcześniak, zakażenie wczesne, limfocyty CD3+/TCRab, limfocyty CD3+/TCRgd

 

Abstract

 

Introduction: Very little is known about correlation between values of TCRab and TCRgd and infection and perinatal risk factors in preterm infants.

Aim of the study: The assessment of quantitative values of these lymphocytes in preterm infants according to their sex, birth weight, gestational age, Apgar score and early-onset infections.

Material and methods: In 50 preterm infants with mean GA 32 weeks, among them 27 infected (sepsis –15, pneumonia – 12) and 23 without infection, percentage and number of TCRab and TCRgd in vein blood using FACScan flow cytometer and mononuclear antibodies Becton Dickinson were determined.

Results: In infected preterm infants statistical significantly higher mean percentage of TCRgd than in preterm without infections were stated. In preterm infants with gastrointestinal disorders significantly higher mean percentage of these lymphocytes than in babies without abdominal signs were noted. Birth asphyxia influence on increase of TCRab. Positive correlation between birth weight and percentage of TCRab and negative correlation between birthweight and number of TCRgd in all preterm babies were stated; positive correlation between GA and percentage of TCRab in infected preterm infants and negative correlation between GA and number of TCRgd in both group were observed.

Conclusions: 1. Early-onset infection in preterm infants, independently of their kind, promote to increase of TCRgd percentage and birth asphyxia increase of TCRab percentage in infected babies. 2. Percentage of TCRab and number of TCRgd correlate with birth weight and gestational age in sick preterm infants. 3. Increase of TCRgd percentage in infected preterm infants with gastrointestinal disorders may indicate on significantly role of these lymphocytes in development of abdominal symptoms.

 

Keywords: preterm infant, early-onset infection, TCR ab/CD3+lymphocytes, TCRgd/CD3+ lymphocytes

 

 

 

Ewa Duszczyk^1,2, Ewa Talarek^1,2, Magdalena Marczyńska^1,2,

Agnieszka Cieniewicz³, Marek Kajfasz³

 

¹ Klinika Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego, Warszawski Uniwersytet Medyczny

² Wojewódzki Szpital Zakaźny w Warszawie

³ Studenckie Koło Naukowe przy Klinice Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego

Kierownik Kliniki: prof. dr hab. Magdalena Marczyńska

Opiekunki Koła Naukowego: dr n. med. Ewa Duszczyk, dr n. med. Ewa Talarek

Wprowadzenie: Ospa wietrzna jest powszechną chorobą wieku dziecięcego, mającą najczęściej łagodny przebieg. U części chorych zakażenia wywołane wirusem ospy wietrznej i półpaśca są przyczyną hospitalizacji z powodu ciężkiego przebiegu lub powikłań. Wśród przyczyn hospitalizacji wymienia się zakażenia bakteryjne, odwodnienie, powikłania neurologiczne i hematologiczne.

Cel pracy: Ocena częstości i rodzaju powikłań neurologicznych ospy wietrznej u dzieci hospitalizowanych w Klinice Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego WUM w latach 2011-2012.

Materiał i metody: Na podstawie retrospektywnej analizy dokumentacji medycznej dzieci hospitalizowanych z ospą wietrzną wyłoniono pacjentów z powikłaniami neurologicznymi. Rozpoznanie ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badania neurologicznego. W wybranych przypadkach wykonywano badanie płynu mózgowo-rdzeniowego oraz badania obrazowe ośrodkowego układu nerwowego.

Wyniki: Hospitalizowano 253 dzieci w wieku 14 dni – 16 lat Powikłania neurologiczne wystąpiły u 23 dzieci z ospą wietrzną. Częstość powikłań neurologicznych wynosiła 9,1% (95% CI: 5,6-12,6%). Mediana przyjęła wartość 4 lata i 7 miesięcy. Zapalenie móżdżku rozpoznano u 8 dzieci, zapalenie mózgu u 2 dzieci (w tym u 1 zapalenie móżdżku i mózgu, u 1 zapalenie mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych), zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych u 2 dzieci, izolowane drgawki u 6 dzieci, utratę przytomności bez drgawek u 3, ból głowy u 2. Przed przyjęciem do szpitala 16 dzieci było leczonych acyklowirem od początku choroby.

W leczeniu, w zależności od postaci klinicznej, stosowano deksametazon, 20% mannitol, acyklowir. Dwoje dzieci z objawami obrzęku mózgu przeniesiono do szpitala dysponującego możliwością prowadzenia intensywnej terapii. Wszystkie dzieci wróciły w pełni do zdrowia.

Wnioski: Powikłania neurologiczne wystąpiły wyłącznie u dzieci dotychczas zdrowych. Rokowanie w zapaleniu móżdżku jest dobre, ale dzieci wymagały przedłużonej hospitalizacji i dłuższej rekonwalescencji. Wczesne podanie acyklowiru nie zapobiegło powikłaniom neurologicznym.

Słowa kluczowe: ospa wietrzna, powikłania neurologiczne, dzieci

 

Introduction: Varicella is a common infectious disease of childhood. The clinical course is usually mild. Some patients require hospitalization because of severe clinical course or complications. Among causes of hospitalization there are bacterial infections, dehydration, neurological and hematological complications.

Aim of the study: Evaluation of rate and type of neurological complications in the course of varicella in children hospitalized in Department of Children’s Infectious Diseases in 2011-2012.

Material and methods: After review of medical records of children hospitalized in the course of varicella, cases with neurological complications were analyzed. Diagnosis was made on the base of clinical manifestations and neurological examination. In some cases cerebrospinal fluid examination and head CT or MRI were performed.

Results: Among 253 children (age: 14 days – 16 years) hospitalized with varicella neurological complications were diagnosed in 23 patients. The rate was 9.1% (95% CI: 5.6-12.6). Children were from to old with median age 4 years 7 months. Cerebellitis was diagnosed in 8 children, cerebellitis and encephalitis in 1, encephalitis and meningitis in 1, meningitis in 2, isolated seizures in 6, loss of consciousness without seizures in 3, cephalgia in 2. 16 children were treated with acyclovir prior to hospitalization (from the 1^st-2^nd day of varicella).

Treatment, according to clinical manifestation, included dexamethasone, 20% mannitol, acyclovir. In 2 children brain oedema occurred and they were transferred to the hospital with pediatric intensive care unit. All children recovered completely.

Conclusions: All patients with neurological complications were immunocompetent. The most common clinical manifestation was cerebellitis. Prognosis is good, but children with cerebellitis require prolonged hospitalization and convalescence. Prognosis in encephalitis is uncertain. Early antiviral treatment did not prevent neurological complications.

Key words: varicella, neurological complications, children\

 

 

Katarzyna Niewiadomska-Jarosik,¹ Agata Zamecznik,¹ Justyna Zamojska,¹ Agnieszka Wosiak,² Beata Kierzkowska,¹ Piotr Kędziora,¹ Elżbieta Smolewska,¹ Dominika Tomecka- Głogowska,¹ Iwona Dąbrowska-Wójciak,³ Paweł Krajewski,⁴ Andrzej Piotrowski,³ 

Piotr Jarosik,⁵  Jerzy Stańczyk¹

¹ Department of Children’s Cardiology and Rheumatology of the Second Chair of Pediatrics, Medical University of Lodz, Poland

²  Institute of Information Technology, Technical University of Lodz, Poland   

³  Department of Anaesthesiology and Intensive Care of the Second Chair of Pediatrics, Medical University of Lodz, Poland

⁴ Department of Neonatology of the First Chair of Obstetrics and Gynaecology, Medical University of Lodz, Poland

⁵  Department of Cardiosurgery, Polish Mother's Memorial Hospital Institute, Lodz, Poland

 

Introduction: Hemodynamically significant patent ductus arteriosus (PDA) affects 55–70%
of extremely low birth weight (ELBW) neonates and needs pharmacological or surgical treatment. Ibuprofen and indomethacin – nonsteroidal anti-inflammatory drugs – are the pharmacological treatment of choice. In case of contraindications to pharmacological therapy, ineffectiveness or side effects of the administered drug, surgical ligation of PDA is performed.

Aim of the study: The aim of the study was to compare the effectiveness of pharmacological closure of PDA and the frequency of complications between indomethacin or ibuprofen in neonates with ELBW.

Material and methods: The retrospective analysis included 42 prematurely born neonates with ELBW and hemodynamically significant PDA. One course of ibuprofen treatment was administered (three intravenous doses in 24-hour intervals). Indomethacin was given in three intravenous doses with 12-hour intervals depending on the babies age at beginning of therapy. Complications of pharmacological therapy such as intraventricular hemorrhage (IVH), necrotizing enterocolitis (NEC), spontaneous intestinal perforation (SIP), thrombocytopenia, renal failure or death were analyzed.

Results: The effectiveness of pharmacological therapy was 26.7% in the group of infants treated with ibuprofen and 43% in babies treated with indomethacin (p = 0.3). In both groups a positive correlation between the effectiveness of pharmacological therapy and gestational age was observed (r = 0.26, p > 0.05). A lower level of serum creatinine after the treatment with ibuprofen was found.

Conclusions: The effectiveness of closure of hemodynamically significant PDA in neonates with ELBW treated with standard doses of indomethacin or ibuprofen was comparable. The frequency of serious complications (NEC, SIP, thrombocytopenia and death) was similar in both groups of patients. Renal disorders were more often observed in patients treated with indomethacin.

 

Key words: extremely low birth weight, ibuprofen, indomethacin, neonates, patent ductus arteriosus

 

Wprowadzenie: Wśród dzieci z ekstremalnie małą masą urodzeniową (extremly low birth weight – ELBW), istotny hemodynamicznie przetrwały przewód tętniczy (patent ductus arteriosus – PDA) dotyczy 55–70% pacjentów i wymaga postępowania farmakologicznego bądź chirurgicznego. Lekami pierwszego rzutu są leki z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych – ibuprofen lub indometacyna. W przypadku przeciwwskazań do farmakoterapii, nieskuteczności stosowanego leku lub pojawienia się w trakcie leczenia objawów niepożądanych wskazane jest wykonanie ligacji chirurgicznej.

Cel pracy: Celem pracy było porównanie skuteczności farmakologicznego zamykania przetrwałego przewodu tętniczego oraz częstości powikłań u noworodków ze skrajnie małą masą urodzeniową leczonych indometacyną lub ibuprofenem.

Materiał i metody: Analizą retrospektywną objęto urodzone przedwcześnie 42 noworodki ze skrajnie małą masą urodzeniową, u których stwierdzano hemodynamicznie istotny PDA. W leczeniu farmakologicznym stosowano jeden kurs leczenia ibuprofenem, podając go w trzech dawkach dożylnych w 24–godzinnych odstępach, lub indometacynę w trzech dawkach dożylnych zależnych od doby życia dziecka, w której rozpoczęto farmakoterapię, w odstępach 12–godzinnych. W badanej grupie analizowano także występowanie takich powikłań leczenia farmakologicznego jak: krwawienie dokomorowe (intraventricular hemorrhage – IVH), martwicze zapalenie jelit (necrotizing enterocolitis – NEC), perforacja przewodu pokarmowego, zaburzenia czynności nerek, małopłytkowość oraz zgon.

Wyniki: Skuteczność terapii farmakologicznej, pod postacią zamknięcia przewodu tętniczego po jednym kursie leczenia, w grupie dzieci leczonych ibuprofenem wyniosła 26,7%, a u leczonych indometacyną 43% (p = 0,3). Zaobserwowano dodatnią korelację pomiędzy skutecznością leczenia farmakologicznego (bez względu na zastosowany lek) a wiekiem ciążowym (R = 0,26; p > 0,05). Oceniając powikłania, stwierdzano istotnie statystycznie niższy poziom kreatyniny w surowicy krwi po leczeniu ibuprofenem w porównaniu z terapią indometacyną.

Wnioski: Skuteczność zamykania istotnego hemodynamicznie PDA u noworodków z ELBW leczonych ibuprofenem lub indometacyną w rutynowo stosowanych dawkach jest porównywalna. Częstość występowania ciężkich powikłań (NEC, perforacja przewodu pokarmowego, małopłytkowość i zgon) jest podobna w obu grupach pacjentów, natomiast zaburzenia funkcji nerek częściej występują w grupie dzieci leczonych indometacyną.

 

Słowa kluczowe: przetrwały przewód tętniczy, noworodki, skrajnie niska masa urodzeniowa, indometacyna, ibuprofen

 

 

Marta Nowak

Zakład Anatomii Porównawczej Kręgowców i Antropologii Uniwersytetu Rzeszowskiego

 

 

Praca została zaprezentowana w formie posteru na XI Konferencji ,,Postępy w ocenie zaburzeń rozwoju fizycznego” w Warszawie; streszczenie pracy opublikowano w suplemencie 1/2012 „Pediatric Endocrinology, Diabetes and Metabolism”.

Wprowadzenie: Dynamika rozwoju osobniczego w znacznej mierze jest zdeterminowana przez wpływ czynników genetycznych. Rozwój tkanek i narządów, jak również metabolizm organizmu w różnych fazach ontogenezy znajdują się pod regulacyjną kontrolą układu wewnątrzwydzielniczego. Budowa morfologiczna organizmu podlega modyfikacji przez oddziaływanie czynników środowiskowych, wśród których istotną rolę przypisuje się żywieniu i aktywności ruchowej.

Cel pracy: określenie dynamiki rozwoju 6 cech cefalometrycznych w populacji wiejskiej z Podkarpacia.

Materiał i metody: W badaniu wzięli udział chłopcy i dziewczęta w wieku 6–19 lat pochodzący z obszarów wiejskich na terenie 7 centralnie położonych powiatów województwa. Pomiary antropometryczne badanych przeprowadzono w roku szkolnym 2004/2005 w szkołach o wszystkich profilach kształcenia. Liczebność dzieci i młodzieży w każdej klasie wieku stanowiła nie mniej niż 3,5% populacji ogólnej. Przebadano 1887 chłopców i 1809 dziewcząt, łącznie 3696 osób. Przy wykorzystaniu techniki Martina wykonano pomiary antropometryczne takich cech, jak: długość głowy (g-op), szerokość głowy (eu-eu), wysokość morfologiczna twarzy (n-gn), szerokość twarzy (zy-zy), wysokość nosa (n-sn) i szerokość nosa (al-al). Na podstawie średnich arytmetycznych wymienionych cech obliczono przyrosty roczne (P_r) i wskaźniki tempa rozwoju (WTR_I) dla poszczególnych przedziałów wieku.

Wyniki: W grupie chłopców najbardziej dynamiczny rozwój 4 parametrów cefalometrycznych – długości i szerokości głowy, wysokości i szerokości twarzy – zaznacza się w wieku 12–13 lat. Znaczniejsze przyrosty roczne wysokości nosa o zbliżonych wartościach zaobserwowano w odcinkach ontogenezy: 10–11., 13–14. i 15–16. r.ż., a szerokości nosa w przedziałach wiekowych: 10–11, 12–13 oraz 14–15 lat. Wśród dziewcząt największą szybkość wzrastania długości głowy stwierdzono między 11. a 12. r.ż., zaś wysokości i szerokości twarzy w okresie 12-13 lat. Skok rozwojowy szerokości głowy zarejestrowano w wieku 9–10 lat. Zjawisko trójszczytowego zwiększania dynamiki rozwoju wysokości nosa odnotowano w przedziałach: 11–12., 13–14. i 15–16. r.ż., zaś szerokości nosa w: 9–10., 14–15. oraz 18–19. r.ż.

Wnioski: Efektem zróżnicowanego tempa wzrastania analizowanych cech morfologicznych głowy wśród chłopców i dziewcząt z obszarów wiejskich jest odmienny rozwój proporcji głowy, twarzy i nosa. Powyższe zjawisko wynika ze specyfiki dojrzewania badanych osób.

Słowa kluczowe: chłopcy i dziewczęta z obszarów wiejskich, dynamika rozwoju, parametry cefalometryczne

 

 

Introduction: The dynamics of ontogenetic development is bound by general principles of staging, but the individual circuit of the biological development is varied. Each child develops in their own program, to a large extent genetically conditioned.

Aim of this study: determine the developmental dynamics of 6 cephalometric features in the rural population from the Subcarpathia.

The research material: boys and girls aged 6–19 years from the rural areas in 7 centrally located poviats of the voivodeship. Anthropometric measurements of the persons being tested were conducted in school year 2004/2005 in schools for all profiles of education. The number of children and young people in each age class was not less than 3.5% of the general population. 1,887 boys and 1,809 girls were studied, a total of 3,696 individuals. With Martin’s technique, the measurements of anthropometric features were performed such as: the head length (g-op), the head width (eu-eu), the morphological face height (n-gn), the face width (zy-zy), the nose height (length) (n-sn) and the nose width (al-al). On the basis of the arithmetic characteristics in-betweenage growths (P_r) and indexes of growthspeed (WTR_I) for the particular age brackets were calculated.

Results: In the boys series the most dynamic development of the 4 cephalometric parameters – the head length and the head width, the face height and face width – are marked in the period of 12–13 years. The increased in-between growth of the nose height with the similar values were observed in the sections of ontogenesis: 10–11, 13–14 and 15–16 years of age, and of the nose width in the age ranges of 10–11, 12–13 and 14–15 years. The greatest rate of growth of the head length among the girls was determined between 11–12 years of age, whereas of the face height and the face width in the period of 12–13 years. The developmental spurt of the head width was recorded in the period of 9–10 years. The phenomenon of the three-peak increase in the developmental dynamics of the nose height was entered in the ranges of 11–12, 13–14 and 15–16 years, whereas of the nose width between 9–10, 14–15 and 18–19 years of age.

Conclusions: The effect of the varying rate growth of the analyzed morphological head features of the rural boys and girls is the different development of the head, face and nose proportions. This phenomenon results from the specific maturation of the researched ones.

 

Key words: rural boys and girls, dynamics of development, cephalometric parameters

 

 

Magdalena Szymanek-Szwed, Joanna Gradek, Jerzy Michalak

Oddział Chirurgiczny dla Dzieci, Szpital Bielański im. Ks. Jerzego Popiełuszki w Warszawie

 

 

Izolowane pęknięcie żołądka jako następstwo tępego urazu brzucha zdarza się niezmiernie rzadko. Częstość pęknięcia żołądka szacowana jest na 0,02–1,7% wszystkich tępych urazów brzucha [1, 2]. W większości przypadków pęknięcie żołądka jest składową urazu wielonarządowego z towarzyszącym urazem klatki piersiowej i/lub rozerwaniem przepony, i/lub pęknięciem śledziony.

Przedstawiamy przypadek izolowanego pęknięcia żołądka u 12-letniej pacjentki, wywołanego tępym urazem brzucha powstałym w wyniku potrącenia przez samochód, kładąc nacisk na znaczenie szybkiego procesu diagnostyczno-leczniczego.

 

Słowa kluczowe: izolowane pęknięcie żołądka, uraz brzucha

 

An isolated stomach rupture caused by a blunt abdominal trauma is very rare. Stomach rupture frequency is estimated at 0.02–1.7% of all blunt abdominal injuries. In most cases it constitutes a part of a multi-organ trauma, being associated by a thorax injury, a diaphragm burst and/or a spleen injury.

We report a case of an isolated stomach rupture in a 12 year old patient caused by a blunt abdominal injury as a consequence of being run down by a car, emphasizing the significance of an instant diagnostic and therapeutic procedure.

 

Key words: isolated stomach rupture, abdominal injury

 

 

 

Maria Damps¹, Anna Stołtny², Halina Woś³, Urszula Grzybowska-Chlebowczyk³, Izabela Duda⁴,

Aleksander Rutkiewicz⁵, Ludwik Stołtny¹

¹ Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Górnośląskie Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach

² Oddział Chirurgii i Urologii, Klinika Chirurgii Dziecięcej, Górnośląskie Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach

³ Klinika Pediatrii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach

⁴ Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach

⁵ Studenckie Koło Naukowe przy Klinice Anestezjologii i Intensywnej Terapii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach

 

Wprowadzenie: Zabiegi endoskopowe są coraz częstszą procedurą diagnostyczną i terapeutyczną w gastroenterologii pediatrycznej. W większości wymagają głębokiej sedacji lub znieczulenia ogólnego.

Cel: Celem pracy była ocena bezpieczeństwa dożylnego znieczulenia ogólnego, z zachowaniem własnego oddechu, stosowanego podczas zabiegów endoskopowych przewodu pokarmowego u dzieci poprzez ocenę saturacji oraz poszukiwanie związku pomiędzy wystąpieniem desaturacji a wybranymi czynnikami.

Materiał i metody: Retrospektywnej analizie poddano 143 karty ogólnego znieczulenia dożylnego do badań endoskopowych przewodu pokarmowego u dzieci, które zostały wykonane w Górnośląskim Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach w okresie marzec–czerwiec 2012 r. Wyniki: Desaturacja wystąpiła u 12 pacjentów (8,3% badanej grupy). Nie znaleziono zależności statystycznej pomiędzy obniżeniem saturacji a wiekiem, czasem badania, dawką i rodzajem anestetyku, skalą ryzyka znieczulenia oraz występowaniem alergii.

Wnioski: Dożylne znieczulenie ogólne z zachowaniem własnego oddechu i tlenoterapią bierną jest bezpieczną procedurą anestezjologiczną w endoskopiach przewodu pokarmowego przeprowadzanych u dzieci.

Słowa kluczowe: ogólne znieczulenie dożylne, anestezjologia pediatryczna, bezpieczeństwo w anestezjologii, endoskopia

Background: Endoscopic procedures are commonly used diagnostic and therapeutic tools in paediatric gastroenterology. Most of them require deep sedation or general anesthesia in order to perform safely the examination.

Aim of the study: The aim of the study was to evaluate the safety of general intravenous anesthesia for endoscopic procedures in children.

Methods: A retrospective analysis included 143 cases of intravenous anesthesia for gastro- and colonoscopy. The main issue was haemoglobin saturation during intravenous anesthesia for endoscopic procedures in children and factors that may affect the level of haemoglobin saturation.

Results: Decreased saturation was observed in 12 patients, i.e. 8.3% of study subjects. No correlation was found between decreased saturation and factors such as age, duration of procedure, dose of anesthetic agent, risk of anesthesia (ASA) and a history of allergy.

Conclusion: General intravenous anesthesia with the maintained patient's own breathing and passive oxygen therapy is a safe anesthetic procedure for endoscopy in children.

Key words: general intravenous anesthesia, pediatric anesthesia, safety in anesthesiology, endoscopy

 

Danuta Pabijasz, Urszula Grzybowska-Chlebowczyk, Halina Woś

Klinika Pediatrii Katedry Pediatrii SUM w Katowicach

 

Alergia u dzieci stanowi częsty problem kliniczny dotyczący nie tylko pediatrii, ale również  wielu innych specjalności medycznych ze względu na bogatą symptomatologię objawów klinicznych oraz narastającą częstość występowania.

Alergeny pokarmowe mogą być odpowiedzialne za wystąpienie objawów ze strony przewodu pokarmowego, skóry, a także astmy oraz alergicznego nieżytu nosa. Możliwość nakładania się chorób o podobnej patogenezie, które ujawniają się w wieku dziecięcym, stanowi dodatkową komplikację. Według danych literaturowych jedną z hipotez wyjaśniających występowanie alergii jest nieprawidłowa przepuszczalność jelitowa. W niniejszej pracy została przedstawiona funkcja bariery jelitowej w aspekcie rozwoju alergii.

 

Słowa kluczowe: alergia, przepuszczalność jelitowa, dzieci

 

 

Allergy in children is a common group of disorders in Pediatrics and in variety of other medical fields because of the broad symptomatology and increasing frequency of occurrence. Food allergens can be responsible for symptoms from the gastrointestinal tract, the skin and also symptoms such us asthma and allergic rinnitis. The coexistence of allergy with other disorders with similar pathogenes in childhood is the an additional complication. According to different studies the occurrence of allergy is linked to the dysfunction in the permability of intestines. This paper presents a function of intestinal barier in relation to the intestinal permabillity.

 

Key words: allergy, intestinal permability, children