Leczenie tocznia rumieniowatego układowego 
Treatment of systemic lupus erythematosus
Katarzyna Gutfreund, Marta Pastuszka, Marta Matych, Andrzej Kaszuba

 

Streszczenie 
Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) jest chorobą autoimmunologiczną o nieznanej etiologii. W przebiegu choroby dochodzi do odkładania się kompleksów immunologicznych w naczyniach i tkankach, w związku z czym zmiany chorobowe mogą dotyczyć prawie wszystkich narządów i układów. Aby wdrożyć właściwe postępowanie terapeutyczne, należy ocenić postać choroby, stopień zajęcia i trwałego uszkodzenia narządów wewnętrznych, ryzyko utraty funkcji narządów, a także ryzyko bezpośredniego zagrożenia życia chorego. Obecnie w leczeniu choroby najczęściej zastosowanie mają niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki przeciwmalaryczne, glikokortykosteroidy oraz leki immunosupresyjne, w tym azatiopryna, cyklofosfamid, a także mykofenolan mofetylu. Postęp w zrozumieniu patogenezy SLE oraz rozwój technik biomolekularnych przyczyniły się do rozwoju nowych strategii terapeutycznych, skierowanych w kierunku różnych składowych układu immunologicznego. Belimumab jest pierwszym lekiem biologicznym zarejestrowanym do leczenia SLE. Belimumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko rozpuszczalnemu czynnikowi stymulującemu limfocyty B (BLyS). Innymi potencjalnymi lekami w terapii SLE mogłyby być również cząsteczki skierowane przeciwko antygenom powierzchniowym limfocytów B. Badano także możliwość konstrukcji leków oddziaływujących na cząsteczki biorące udział w interakcji pomiędzy limfocytami B i T, a także blokujących INF-α, TNF-α, IL-6. Innymi ciekawymi punktami uchwytu dla leków biologicznych w SLE mogłyby się okazać także szlaki kinaz tyrozynowych oraz tolerogeny limfocytów B.