Nowości w patogenezie i terapii łojotokowego zapalenia skóry głowy i łupieżu   
Novelties in the pathogenesis and therapy of dandruff and seborrhoeic dermatitis of the scalp
Ligia Brzezińska-Wcisło, Dominika Wcisło-Dziadecka, Beata Bergler-Czop

 

Streszczenie
Łupież i łojotokowe zapalenie skory głowy (ŁZS) to schorzenia przewlekłe i nawrotowe.
W etiologii łupieżu rozważa się możliwość zakażenia grzybem drożdżopodobnym Malassezia
spp., pojawienia się zaburzeń hormonalnych, nieprawidłowego procesu odnowy naskórka oraz udziału licznych czynników prowokujących. W patogenezie ŁZS główną rolę odgrywają wzmożona aktywność gruczołów łojowych, niektóre zjawiska immunologiczne, nadmierna kolonizacja Malassezia spp. oraz działanie licznych czynników egzogennych. Leczenie tych dermatoz jest długotrwałe, często niezadowalające chorych, ponieważ poprawa jest przejściowa. Podstawową zasadą jest „nie szkodzić”, ponieważ niewłaściwa terapia jest czynnikiem nasilającym chorobę i powodującym jej rozprzestrzenienie się. W terapii najważniejsze są szampony przeciwgrzybiczne, miejscowe związki z grupy imidazoli i miejscowe glikokortykosteroidy o słabej sile działania. Ważna jest też odpowiednia profilaktyka.

 

Słowa kluczowe: łupież, łojotokowe zapalenie skóry głowy, patogeneza, terapia

Krioglobulinemia. Problem interdyscyplinarny   

Cryoglobulinemia. Interdisciplinary problem
Katarzyna Kozłowicz, Dorota Krasowska

 

Streszczenie
Krioglobulinemia jest układowym schorzeniem o charakterze zapalenia naczyń, cechującym się obecnością krążących we krwi kompleksów immunologicznych, wykazujących właściwości precypitacji w niskich temperaturach. Wyróżnia się trzy typy krioglobulinemii: typ I – jednoskładnikowy, monoklonalny; typ II – mieszany, poliklonalno-monoklonalny oraz typ III – mieszany, poliklonalny. Krioglobulinemia może mieć charakter samoistny lub być związana z innymi stanami chorobowymi z kręgu chorób infekcyjnych, rozrostów neoplazmatycznych czy chorób z autoagresji. Leczenie krioglobulinemii polega na stosowaniu różnych metod, a ich skuteczność bywa różna. W niniejszej pracy podsumowano informacje dotyczące patogenezy i manifestacji klinicznej oraz leczenia krioglobulinemii, omówiono także metody oznaczania krioglobulin.

 

Słowa kluczowe: krioglobuliny, gammapatia monoklonalna, choroba układowa

Znaczenie biologiczne i kliniczne suplementacji diety kwasami gamma-linolenowym (GLA) oraz alfa-liponowym (ALA)  

Biological and clinical role of diet suplementation of Gamma-linolenic acid (GLA) and Alpha-lipoic acid (ALA)
Andrzej Kaszuba, Sebastian Uczniak, Aleksandra Kaszuba

 

Streszczenie
Kwas gamma-linolenowy (GLA) należy do bezwzględnie niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych (NNKT), a kwas alfa-liponowy (ALA) do nasyconych kwasów tłuszczowych. W procesach ich przemian biochemicznych w organizmie bierze udział szereg enzymów: desaturaza, elongaza oraz beta-oksydaza, których obniżone stężenia mogą powodować niedobory NNKT. Kwas GLA, poprzez wpływ na wzrost syntezy prostaglandyn i spadek produkcji tramboksanu, hamuje agregację płytek krwi, wydłuża czas krwawienia, powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych, a także wpływa korzystnie na profil lipidowy w surowicy. GLA znalazł zastosowanie zarówno w chorobach ogólnoustrojowych (choroby układu sercowo-naczyniowego, choroby związane z zaburzeniami lipidów, reumatoidalne zapalenie stawów, choroby nerwów obwodowych), jak i chorobach skory (atopowe zapalenie skory, łuszczycowe zapalenie stawów).
Kwas ALA ma wybitną zdolność neutralizowania wolnych rodników tlenowych – poza nadtlenkiem wodoru – zarówno w środowisku wodnym, jak i lipidowym, i jest nazywany uniwersalnym antyoksydantem. Ma również zdolność chelatowania metali o właściwościach toksycznych dla organizmu, a także pełni funkcję regulatora „redox” dla niektórych białek. Wykazano, że suplementacja ALA zwiększa wydolność mięśnia sercowego po niedotlenieniu
i zapobiega jego uszkodzeniu, korzystnie działa w cukrzycy (hamując rozwój polineuropatii oraz redukując hiperglikemię), a także w chorobach autoimmunologicznych. Wśród wskazań dermatologicznych do suplementacji ALA wymienia się: trądzik pospolity, polekowy, posteroidowy, trądzik różowaty, posłoneczne starzenie się skory czy uszkodzenia popromienne skóry. Suplementacja łączna GLA i ALA może być szczególnie korzystna w wielu chorobach wewnętrznych i dermatologicznych, a także stanowić uzupełnienie wielu konwencjonalnych metod leczenia.

 

Słowa kluczowe: kwas gamma-linolenowy, kwas alfa-liponowy, wolne rodniki, antyoksydanty

Trądzik w różnych zespołach chorobowych: modele pozwalające na lepsze zrozumienie jego patogenezy    

Acne-associated syndromes: models for better understanding of acne pathogenesis
W. Chen, B. Obermayer-Pietsch, J.B. Hong, B.C. Melnik, O. Yamasaki,
C. Dessinioti, Q. Ju, A.I. Liakou, S. Al-Khuzaei, A. Katsambas, J. Ring, C.C. Zouboulis

 

Streszczenie
Trądzik, jedna z najczęstszych dermatoz, może być również istotną składową wielu schorzeń ogólnoustrojowych i zespołów chorobowych. Związki między nimi odzwierciedlają naturę tych chorób oraz ułatwiają zrozumienie patogenezy trądziku. Wrodzony przerost nadnerczy (congenital adrenal hyperplasia – CAH) oraz zespół SAHA (seborrhoea-acne-hirsutism androgenetic alopecia syndrome) dowodzą roli hormonów androgenowych,
podczas gdy zespół policystycznych jajników (polycystic ovary – PCO) i HAIR-AN (hyperandrogenism-insulin resistance-acanthosis nigricans) wskazują na znaczenie insulinooporności w rozwoju trądziku. W zespole Aperta, którego przyczyną są mutacje receptora 2 dla czynnika wzrostu fibroblastów (FGFR2), stwierdza się nadmierne rogowacenie mieszków włosowych oraz przerost gruczołów łojowych. Zespoły SAPHO (synovitis-acne-pustulosis-hyperostosis-osteitis) oraz PAPA (pyogenic arthritis-pyoderma gangrenosum-acne) potwierdzają z kolei znaczenie procesu zapalnego w rozwoju zmian trądzikowych. Poznanie objawów opisanych zespołów oraz ich molekularnych mechanizmów pozwoli na lepsze zrozumienie patogenezy trądziku oraz rozwój nowych metod terapeutycznych.

 

Słowa kluczowe: trądzik, zespół Aperta, insulinooporność, zespół PAPA, PCO, zespół SAPHO 

Łuszczyca indukowana interferonem – opis dwóch przypadków klinicznych   
Psoriasis induced by interferon – report of two cases
Marta Pastuszka, Andrzej Kaszuba

 

Streszczenie
Terapia skojarzona pegylowanym interferonem alfa (Peg-IFN-α) i rybawiryną jest obecnie złotym standardem leczenia przewlekłego zapalenia wątroby typu C. Wśród najczęściej obserwowanych objawów niepożądanych tej terapii wymienia się: objawy rzekomogrypowe, anemię hemolityczną, zaburzenia nastroju oraz zmiany skórne w miejscach wykonywania iniekcji IFN. W literaturze opisywane są również przypadki zaostrzenia lub wystąpienia pierwszego wysiewu zmian łuszczycowych, zwykle w okresie kilku tygodni od rozpoczęcia terapii interferonem.
Prezentujemy dwa przypadki rozwoju zmian łuszczycowych w trakcie leczenia interferonem alfa i rybawiryną – z powodu wirusowego zapalenia wątroby typu C.

 

Słowa kluczowe: działania niepożądane, przewlekłe zapalenie wątroby typu C, interferon, łuszczyca.

Examination of the eff ectiveness and tolerance of topical care preparations from Iwostin Purritin line used in monotherapy or in conjunction with antiacne topical agents in patients with acne vulgaris
Andrzej Kaszuba, Andrzej Langner, Aleksandra Kaszuba, Iwonna Michalak

 

Streszczenie
Praca przedstawia wyniki badania skuteczności i tolerancji miejscowych preparatów z linii  Iwostin Purritin stosowanych w monoterapii lub w skojarzeniu z miejscowymi lekami przeciwtrądzikowymi w różnych połączeniach.
Wprowadzenie: Trądzik pospolity jest bardzo częstą chorobą gruczołów łojowych, dotyczącą głównie młodych ludzi. Etiopatogeneza trądziku jest procesem złożonym, obejmuje cztery nakładające się na siebie czynniki: nadmierną produkcję łoju, zablokowanie przewodów gruczołów łojowych, rozwój nieprawidłowej flory bakteryjnej oraz rozwój zapalenia. U większości pacjentów (85%) choroba ma łagodny bądź umiarkowany przebieg, poddający się terapii miejscowymi przeciwtrądzikowymi preparatami pielęgnacyjnymi w monoterapii lub w skojarzeniu z miejscowymi antybiotykami lub retinoidami.
Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w trzech ośrodkach badawczych na grupie
150 pacjentów, mężczyzn i kobiet, w wieku między 16. a 22. r.ż. z rozpoznaniem trądziku pospolitego (acne vulgaris) o nasileniu zmian skórnych od 1o do 3o według pięciostopniowej skali Hellgrena i Vincenta. Badanie było podzielone na dwie części. Stosowano Iwostin Purritin żel, Iwostin Purritin krem, miejscową erytromycynę i miejscowy retinoid w różnych połączeniach. Właściwości pielęgnacyjne, skuteczność i tolerancja preparatów były oceniane przez lekarza i pacjenta na wizycie pierwszej, po 2, 4, 8 i 12 tygodniach. Pacjenci dodatkowo oceniali walory kosmetyczne preparatów pielęgnacyjnych.
Wyniki: W pierwszej części badania najlepsze wyniki w zmniejszeniu nasilenia trądziku uzyskano w grupie stosującej preparaty pielęgnacyjne z linii Iwostin Purritin i w grupie stosującej preparaty Iwostin Purritin w połączeniu z miejscową erytromycyną. Największa redukcja łojotoku obserwowana była w tych samych grupach. W drugiej części badania najlepszy wynik w zmniejszeniu nasilenia trądziku obserwowano w grupie stosującej terapię skojarzoną miejscowym retinoidem i erytromycyną. Jakkolwiek wyniki uzyskane w grupie stosującej preparaty pielęgnacyjne z linii Iwostin Purritin z miejscowym retinoidem były bardzo zbliżone. Przeciwnie większą redukcję łojotoku obserwowano w grupie leczonej miejscową terapią łączoną retinoidem z preparatami Purritin. Poza tym w obu częściach badania obserwowano nie tylko wysoką skuteczność preparatów Purritin, ale również ich bardzo dobrą tolerancję.
Wnioski: Analiza wyników badania wskazuje, że stosowanie terapii łączonej preparatami pielęgnacyjnymi z linii Iwostin Purritin z miejscowym retinoidem lub antybiotykiem pozwala uzyskać podobne efekty leczenia, jak stosowanie tych leków w monoterapii, zapobiegając jednocześnie rozwojowi zjawiska antybiotykooporności i występowaniu miejscowych objawów niepożądanych z podrażnienia.

 

Słowa kluczowe: trądzik pospolity, etiopatogeneza, leczenie miejscowe (preparaty pielęgnacyjne, erytromycyna, retinoidy), działania niepożądane, pielęgnacja skóry