Biogramy Redaktorów

Ludwik Anders (1854-1920) – urodził się w Warszawie,  syn Samuela i Pauliny z Weytów. W 1876 r. ukończył Wydział Lekarski na Uniwersytecie Warszawskim. Był ordynatorem klinki wewnętrznej UW i wieloletnim dyrektorem Domu Wychowawczego im. Księdza Baudouin’a. W 1910 r. przewodniczył nowopowstałej sekcji pediatrycznej warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego. W latach 1918-1920 – w okresie, w którym Zarząd Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego w Warszawie był zarządem centralnym dla całej Polski – pełnił funkcję prezesa PTP. W trakcie wojny – gdy tylko zaistniały możliwości – przy współudziale lekarzy i przyjaciół przystąpił do opracowania projektu statutu (wtedy „ustawy”) PTP jako instytucji samodzielnej. W testamencie zapisał PTP swoją bibliotekę liczącą 560 tomów. Jego grobowiec znajduje się na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.
 
Józef Polikarp Brudziński (1874-1917) – urodził się w Bolewie k. Płocka w rodzinie ziemiańskiej. Studia medyczne rozpoczął w Dorpacie, a  ukończył w 1897 r. na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Moskiewskiego. Następnie odbywał specjalistyczne studia z pediatrii w Krakowie, Londynie i Paryżu. W 1900 r. powrócił do Warszawy, gdzie pod kierunkiem dra Ludwika Andersa pracował w Domu Wychowawczym im. Księdza Baudouin’a, prowadząc badania naukowe na temat zakażeń bakteryjnych przewodu pokarmowego u niemowląt. W latach 1905-1910 pełnił funkcję lekarza naczelnego jednego z pierwszych na ziemiach polskich szpitali dziecięcych – Szpitala im. Anny Marii w Łodzi (obecnie Ośrodek Pediatryczny im. dra Janusza Korczaka). W 1908 r. zorganizował pierwszą w Polsce sekcję pediatryczną Towarzystwa Lekarskiego w Łodzi, która z historycznego punktu widzenia  jest pierwszym stowarzyszeniem pediatrów w Polsce. Zebrania sekcji, które odbywały się raz w miesiącu z udziałem lekarzy z Łodzi i okolic, stały się powszechnie uznaną i oczekiwaną przez środowisko szkołą zawodu. W 1908 r. z jego inicjatywy zostało pierwsze czasopismo pediatryczne pt. „Przegląd Pediatryczny”. Prace naukowe prowadzone przez niego i zespół jego uczniów w sposób znaczący zasilały zasoby materiałów przeznaczonych do druku redakcji czasopisma. Brudziński opisał ważny diagnostycznie objaw zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci badanych w pozycji leżącej na wznak, polegający na przykurczeniu zgiętych w kolanach kończyn do brzucha podczas biernego zginania głowy i wystąpienia bólu w karku.
W 1910 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął się organizacji, budowy, a następnie kierowania nowym Szpitalem Dziecięcym im. Karola i Marii na warszawskiej Woli, powstałym z fundacji rodziny Szlenkerów. Pełnił szereg funkcji kierowniczych w organizacjach społecznych i naukowych. W 1915 r. doprowadził do utworzenia Uniwersytetu Warszawskiego, którego został pierwszym rektorem.
W uznaniu zasług dla polskiej pediatrii został uznany patronem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, a medal z jego wizerunkiem jest statutowym wyróżnieniem PTP, przyznawanym członkom za wybitne zasługi na rzecz środowiska medycznego. W 1917 r. zmarł, pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
 
Bolesław Krysiewicz (1862-1932) – lekarz pediatra i działacz społeczny. Urodził się w Czarnkowie. Studia medyczne rozpoczął na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego, a następnie kontynuował je na Uniwersyteciew w Würsburgu, a ukończył je w Gryfii. Był aktywnym działaczem Sekcji Medycznej Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego, której celem było nauczanie studentów polskiej terminologii lekarskiej i popularyzacja polskich dzieł medycznych. W 1887 r., po uzyskaniu stopnia doktora medycyny w Lipsku, powrócił do Poznania i związał z nim całe swoje życie. W 1895 r. objął stanowisko naczelnego lekarza w Szpitalu Dziecięcym św. Józefa i jednocześnie podjął inicjatywę budowy nowego szpitala w oparciu o wzorce szpitali dziecięcych w Paryżu i Wiedniu. Gruntowne wykształcenie medyczne, jakie zdobył, przebywając w ośrodkach naukowych za granicą, szczególnie z zakresu patofizjologii i anatomii patologicznej, pozwalały mu obok zainteresowań klinicznych prowadzić i rozwijać działalność badawczo-naukową. Zawód lekarza traktował jako misję społeczną: nazywano go lekarzem ubogich zaniedbanych podwórek, wielkomiejskiej biedy, suteryn i strychów. Obok działalności lekarskiej był niestrudzonym działaczem wielu organizacji społecznych o charakterze patriotyczno-narodowym, w których pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji. Zmarł w Poznaniu, pochowany został na Cmentarzu św. Marcina, skąd w 1962 r. przeniesiono jego prochy na Cmentarz Zasłużonych na wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu.
 
Ksawery Lewkowicz (1869-1958) – urodził się w Krakowie, syn Antoniego i Marcjanny z Wyleżyńskich. W 1897 r. podjął studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim, kontynuował je w paryskiej Klinice A. A. Granchera, w Instytucie Pasteura oraz w Klinice Wiedeńskiej. W 1907 r., po uzyskaniu habilitacji na UJ, został kierownikiem Katedry i Kliniki Pediatrii UJ. W latach 1914-1916 pełnił funkcję dyrektora Szpitala Dziecięcego św. Ludwika w Krakowie. W roku akademickim 1930-1931 był dziekanem Wydziału Lekarskiego UJ. W okresie okupacji hitlerowskiej został wraz z 171 profesorami UJ wywieziony do obozu Sachsenhausen. Po zakończeniu wojny powrócił na stanowisko kierownika Katedry Pediatrii UJ. Był wnikliwym obserwatorem procesów patologicznych, które inspirowały go do własnych przemyśleń i podejmowania oryginalnych prac badawczych. Posiadał znaczący dorobek naukowy, obejmujący zagadnienia etiologii zapaleń opon mózgowo-rdzeniowych, profilaktyki oraz leczenia zimnicy, patogenezy gruźlicy i choroby reumatycznej. Jako pierwszy wyhodował w czystym stanie beztlenowego prątka wrzecionowatego (Bacillus fisuformis) anginy Plauta i Vincenta, pasożytującego w jamie ustnej niemowląt.
 
Jan Rudolf Raczyński (1865-1917) – był zasłużonym lekarzem lwowskim. Urodził się w Nowym Sączu. Studia lekarskie podjął w Krakowie, gdzie, pracując pod kierunkiem prof. Macieja L. Jakubowskiego, uzyskał wykształcenie pediatryczne, awanse akademickie oraz uznanie w świecie lekarskim. Pełnił szereg funkcji społecznych, m.in. w latach 1893-1904 był współredaktorem „Przeglądu Lekarskiego”. Okres jego pracy w Krakowie charakteryzował się wielką aktywnością naukową, obfitującą  w wiele wartościowych publikacji. W 1902 r. został nominowany do tytułu profesora, dwa lata później objął Katedrę Pediatrii na Uniwersytecie Lwowskim, a na wniosek Komitetu Szpitala Dziecięcego św. Zofii został także dyrektorem oddziałów – Wewnętrznego i Zakaźnego. Z wielkim zaangażowaniem oddał się pracy dydaktycznej i naukowej, publikował wiele interesujących prac z dziedziny chorób zakaźnych, głównie o etiologii czerwonki, zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych i płonicy. Największy rozgłos przyniosły mu pionierskie obserwacje na skalę światową nad znaczeniem niedostatku światła słonecznego w etiologii krzywicy, potwierdzone eksperymentem na zwierzętach. Praca ta, przedstawiona w 1912 r. na I Międzynarodowym Kongresie Pediatrów w Paryżu, nie wzbudziła zainteresowania. Dopiero po 50 latach z inicjatywy prof. Franciszka Gröera, ówczesnego przewodniczącego Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, na X Międzynarodowym Kongresie Pediatrów w Lizbonie w 1962 roku, oddano hołd Janowi Raczyńskiemu i jego odkryciu.
 
Kazimierz Sroczyński (1904-1976) – urodził się w Bolesławowie. W 1930 r. ukończył studia lekarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Następnie przebywał w Warszawie, pracując m.in. w Szpitalu im. Karola i Marii. W 1939 r. brał udział w kampanii wrześniowej jako lekarz, a następnie przebywał w niewoli niemieckiej, w której spędził lata okupacji. W 1945 r. przeniósł się do Łodzi i z miastem tym związał się do końca życia. Doświadczenie zawodowe zdobywał, pracując w Szpitalu im. Anny Marii (obecnie Ośrodek Pediatryczny im. dra Janusza Korczaka), a od 1946 r. w klinice pediatrycznej kierowanej przez prof. Stanisława Torokan-Popowskiego. W latach 1948-1951 był dyrektorem Szpitala im. Anny Marii w Łodzi. W 1962 r. uzyskał tytuł profesora. W 1958 r. objął stanowisko kierownika I Kliniki Chorób Dzieci, które sprawował do 1975 r. W latach 1970-1975 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej w Łodzi, a od 1965 r. – dyrektora Katedry Pediatrii Wojskowej Akademii Medycznej. W latach 1962-1964 i 1965-1968 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego, a w latach 1968-1969 prorektorem Akademii Medycznej w Łodzi. W działalności naukowej podejmował tematy związane z aktualnymi potrzebami pediatrii i zagadnienia związane z problemami organizacyjnymi i dydaktycznymi w pediatrii. Był aktywnym działaczem społecznym. Przyczynił się do reaktywacji „Przeglądu Pediatrycznego” w 1971 r., a do 1976 r. pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma.
 
Barbara Dębiec – urodziła się w Łodzi. W 1951 r. ukończyła studia na Wydziale Lekarskim w łódzkiej Akademii Medycznej. Przez wiele lat związana była z II Kliniką Pediatryczną Akademii Medycznej w Łodzi, kierowaną przez prof. Franciszka Redlicha. W 1988 r. otrzymała tytuł naukowy profesora zwyczajnego. W latach 1975-1993 pełniła funkcję kierownika Kliniki Pediatrycznej, tworząc i rozwijając ośrodek kardiologii dziecięcej. W latach 1975-1993 była dyrektorem Instytutu Pediatrii. W latach 1984-1987 pełniła funkcję prodziekana w Akademii Medycznej w Łodzi, a w latach 1987-1990 prorektora ds. nauki. W latach 1977-2001 była redaktorem naczelnym „Przeglądu Pediatrycznego”.
 
Jerzy Bodalski – urodził się w Wilnie w rodzinie ziemiańskiej, syn Tadeusza i Konstancji z Bociarskich. W 1957 r. ukończył studia medyczne na Akademii Medycznej w Łodzi. Tam też podjął pracę w Klinice Pediatrycznej, utworzonej i kierowanej przez prof. Franciszka Redlicha, z którą związał całe swoje życie. W 1987 r. został jej kierownikiem, utrzymując i rozwijając kierunki zainteresowań zawodowych i naukowych wytyczone przez jej założyciela: diabetologię, onkohematologię, i nefrologię dziecięcą. Rozwinął warsztat naukowo-badawczy kliniki i wzbogacił go o zespół pracowni naukowych, obejmujących: biologię molekularną, immunopatologię, genetykę, cytometrię przepływową, farmakologię kliniczną i pracownię radioimmunologii. W 1998 r. otrzymał tytuł naukowy profesora. Zajmował szereg stanowisk w macierzystej uczelni i organizacjach społecznych. W latach 1993-2004 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej w Łodzi. W latach 1981-1987 był prodziekanem, a 1990-1996 prorektorem ds. klinicznych Akademii Medycznej w Łodzi. Był redaktorem naczelnym „Przeglądu Pediatrycznego w latach 2001-2010.
 
Wojciech Młynarski – kierownik Kliniki Pediatrii, Onkologii, Hematologii i Diabetologii Uniwersytetu Medycznego I Katedry Pediatrii UM w Łodzi, profesor Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. W latach 2011-2023 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Przeglądu Pediatrycznego”.